Sumatra, bij veel toeristen nog onbekend. ‘Too complicated to travel’. ‘Nog niet afgestemd op toeristen’. En toch. Wat een mooi avontuur. Zo dankbaar en blij dat dit nog ontgonnen gebied is grotendeels voor toeristen. Er liepen er nu al genoeg. Nog niet die grote massa’s zoals we in Europa kennen, ook niet de massa’s zoals in Bali. Hoelang zal dat nog duren? Waarschijnlijk niet super lang.
Heel dankbaar en blij dat we dit op deze manier mochten ontdekken. It humbles us. Het verbreedt letterlijk je perspectief. Wij als Europeanen zijn zo geprivilegieerd. We beseffen het vaak niet maar het is zo. Het grote verschil? Mensen hebben daar vaak geen keuzes. Niet zoals wij dat hebben. En toch zijn ze daar heel dankbaar en blij. Net omdat wij keuzes hebben en zelf de verantwoordelijkheid dragen daarvoor zijn we vaak boos, verbitterd en angstig volgens mij. We mogen ze zelf maken die keuzes, maar we weten vaak niet hoe we eraan moeten beginnen. Ieder zit zo op zijn eiland. Elk voor zich. Dat zie je daar niet. Mensen helpen elkaar. Mensen delen met hun familie. Ik word er emotioneel van als ik dit typ. Misschien heeft dit ook te maken met de nieuwe release van Ludovico Einaudi die door mijn oren klinkt. Het maakt wat in me los.
Als ‘nietige mens’ de kans krijgen om de andere kant van de wereld te zien en dan nog op zo’n pure manier. Echt en rauw, zonder tierlantijntjes. De armoede die daar niet altijd als armoede wordt ervaren. De 20 cent waarvan je zegt ‘laat maar zitten’ waar die mensen je de hand voor schudden en een buiging voor je maken terwijl ze zeggen ‘terimakasi’ (Dankuwel). Voor ons 2x niets, voor hen een wereld van verschil. Sama sama zeggen wij dan (graag gedaan). En het verwarmt mijn hart terwijl ik de dankbaarheid in hun ogen zie. Op zulke momenten voel je dat onze ‘problemen’ vaak luxe ‘problemen’ zijn en dat die mensen met geheel andere zaken te kampen hebben.
En toch, ik wil de overload en de moetjes in Europa niet bagatelliseren. Daar zit het probleem ook volgens mij. In vergelijking met België zijn in Sumatra weinig regels. Of ze zijn er toch, op hun manier. Het doet je nadenken hoe gestructureerd ons leven wel niet is. Mss ook wel overgereguleerd. Niet alles hoeft zo strak te zijn volgens mij, dat is waar het voor veel mensen niet meer werkt in Europa. Geheel aan het uitwijken maar in vrij schrijven zijn er gelukkig nog niet te veel regels. Behalve de spelling en grammatica dan dus als ik daar eens de bal mis sla, mijn excuses. Lijkt me niet relevant aangezien ik niet aan’t schrijven ben voor een of ander magazine maar eerder een memoire vanuit mijn hoofd. Van mij voor mij. En iedereen die het lezen wil natuurlijk.
Sumatra. Wij komen zeker terug. Wat een beauty. Wat een dankbare en vriendelijke mensen. Ik heb me daar nooit onveilig gevoeld. Behalve 1x in het verkeer toen we van Praparat naar Medan moesten rijden in het donker met een 22 jarige snelheidsduivel. Het maakt me nederig. Het maakt me oprecht ook weer wijzer in levenservaring. Iedereen zou het toch 1x moeten gedaan hebben, eens weg van de gebaande wegen. Buiten Europa, een geheel andere cultuur. Kennismaken met wat anders kan en wat anders moet. Beseffen hoe strikt wij leven, welke privileges we hebben, in welke rijkdom wij leven. Al is dat laatste vaak vooral materialistisch. Rijkdom is tijd. Rijkdom is familie. Rijkdom is tijd met je gezin en je familie. Voor je’t weet is het voorbij.
En al die materialistische dingen gaan niet mee in het graf. Het huis waar je in woont, de auto waar je mee rijdt, de kleren die je draagt, de Fancy smartphone, .. binnen hier en 70 jaar woont iemand anders in je mooie huis. En ligt al de rest op de vuilnisbelt. En toch werken we ons kapot om in dat mooi huis te kunnen wonen. Daar werken ze zich kapot om voor hun familie te kunnen instaan. Echte rijkdom zit’m in tijd. Tijd voor jezelf en je gezin. En dat gezegd zijnde gaan wij het volgende avontuur tegemoet. Naar het bruisende Yogyakarta. Bedankt Sumatra, voor de inzichten, levenslessen & de dankbaarheid die we mochten voelen. ❤️
Reactie plaatsen
Reacties